Wetenschappelijk onderzoek in het buitenland heeft aangetoond dat er zich na een inbraak een periode aftekent van verhoogd risico voor nabijgelegen woningen. Het slachtofferschap wordt binnen een bepaalde tijdspanne en binnen een beperkt gebied overgedragen van het ene doelwit naar het andere doelwit. Dit verschijnsel wordt aangeduid als naburig herhaald slachtofferschap of risicobesmetting. Echter, het bestaan van dergelijke spatio-temporele clusters van woninginbraken is in eigen land nog relatief onbekend.
In deze bijdrage tonen we het voorkomen aan van zowel herhaald slachtofferschap als van risicobesmetting bij woninginbraken. Het herhaald slachtofferschap blijkt in België, op basis van politionele registraties, bijna een vijfde te vormen van de geregistreerde woninginbraken.
Een uitbreiding van de onderzoeksperiode met meerdere jaren blijkt bovendien een belangrijk effect te hebben op dit aandeel. Daarnaast toetsen we de hypothesen over risicobesmetting in twee gerechtelijke arrondissementen. In beide arrondissementen is er sprake van risicobesmetting, weliswaar met verschillende ruimtelijke en temporele variaties.
De densiteit van het aantal (potentiële) doelwitten en het aantal effectieve geregistreerde inbraken spelen hierin een belangrijke rol. De mogelijke implicaties van deze bevindingen voor beleid, praktijk en verder onderzoek worden besproken.