We leven vandaag in een geïnformatiseerde en gedigitaliseerde wereld. Smartphones, tablets en computers zijn volledig geïntegreerd in het private, publieke en professionele leven. Weinigen kunnen zich het leven nog voorstellen zonder toegang tot internet, e-mail en sms. Communicatie, informatievergaring en -verspreiding hebben hiermee nieuwe dimensies gekregen. Deze evolutie heeft ook haar invloed gehad op de strafuitvoering, waar het gebruik van technologische middelen steeds meer ingeburgerd geraakt. Reeds meer dan twintig jaar geleden werd het elektronisch toezicht ingevoerd, maar de informatie- en communicatietechnologie (ICT) heeft ondertussen ook haar weg gevonden naar het hart van de gevangenis, tot in de cel van de gedetineerde. PrisonCloud is het ICT-paradepaardje van het Belgische gevangeniswezen en er zijn vele redenen om dit initiatief toe te juichen, niet in het minst omdat België hiermee de digitale trein niet mist. We kunnen ons zelfs de vraag stellen waarom het zo lang heeft geduurd vooraleer dit gerealiseerd werd, gezien de overheersende ICT-cultuur van de laatmoderne samenleving. Tegelijkertijd is het ook belangrijk
om dit project te kaderen binnen een breder penologisch perspectief op het reilen en zeilen in de gevangenis. Naast het toejuichen van de kansen die PrisonCloud biedt voor de gedetineerden en het personeel, moet ook de vinger gelegd worden op de mogelijk (ongewenste) neveneffecten voor het leven in de gevangenis en de bedreigingen waarmee het project wordt geconfronteerd. Maar vooraleer dit debat te voeren sta ik eerst kort stil bij het project PrisonCloud, zoals het in België momenteel wordt ingevoerd.