Dit artikel herbekijkt de resultaten van een drie jaar durend kwalitatief onderzoek (op basis van gesprekken met politie en etnische minderheden, en observaties van politie-inspecteurs tijdens patrouilles en interventies in zes multiculturele wijken in België) over de dynamiek van policing en de implicaties ervan voor de mensenrechten. Uit het onderzoek blijkt dat de kennis van politiemensen op het terrein over bepaalde groepen in multiculturele wijken invloed heeft op hun denkbeelden over deze groepen. Deze opvattingen hebben een grote invloed op hun manier van optreden ten aanzien van deze groepen. Dit leidt tot over- en underpolicing, fenomenen die twee kanten van dezelfde medaille blijken te zijn. De belangrijkste conclusie is dat ‘vaste klanten’ te maken krijgen met overpolicing, een verschijnsel dat geen rekening houdt met etniciteit. Deze processen hebben gevolgen voor de implementatie van de vijf pijlers van gemeenschapsgerichte politiezorg (community policing) in de dagelijkse politiepraktijk in België. Er is kennelijk sprake van ‘blind spot’-policing, wat implicaties heeft voor de bescherming van het recht op veiligheid – een basisrecht van alle bewoners van deze wijken. Bovendien roepen deze conclusies de vraag op of de politie werkelijk hoeder van de mensenrechten kan zijn, en stellen ze intrinsieke ambiguïteiten inherent aan de Belgische interpretatie van de gemeenschapsgerichte politiezorg aan de kaak.