Beschikbare gegevens omtrent de lokale alcohol- en drugproblematiek zijn vooral kwantitatief van aard (i.e. registraties, statistieken,…), wat een beperking inhoudt bij de uitbouw van een lokaal drugsbeleid. Dergelijke secundaire gegevens bieden immers geen accuraat beeld van het drugsfenomeen binnen een lokale context aangezien ze sterk door de selectiemechanismen binnen de instellingen (o.a. politie, justitie, hulpverlening,…) zijn beïnvloed. Alleen wanneer voldoende rekening wordt gehouden met de wensen en behoeften van alle (ook ‘verborgen’) groepen drugsgebruikers, kan een betrouwbaar en nauwkeurig beeld van de lokale drugsscene worden geschetst, zodat een ‘evidence-based’ drugsbeleid kan worden ontwikkeld. Om een zicht te krijgen op de persoonlijke opinies en indrukken van ‘verborgen’ druggebruikers (of ‘hidden populations’), zijn er verschillende kwalitatieve technieken voorhanden waaronder het inzetten van (ex-) druggebruikers als veldwerkers. Hoewel er grote verschillen bestaan inzake de invulling en finaliteit van de opdracht van deze veldwerkers, is deze kwalitatieve techniek uitermate geschikt om op een snelle manier data te genereren uit verschillende netwerken van druggebruikers. Dit artikel belicht een aantal methodologische, praktische en ethische kwesties m.b.t. de inzet van ‘indigenous fieldworkers’ in het onderzoek naar de ontwikkeling van een Antwerpse Drug- en Alcoholmonitor.