Crises vragen veel van de kennis en vaardigheden van de crisismanager. Om het hoofd te bieden aan de toenemende complexiteit wordt vaak multidisciplinair samengewerkt met externe partijen. Crisispartners – meestal (semi-)overheidsorganisaties of uitvoeringsdiensten – spelen een belangrijke rol in de crisisrespons vanwege wettelijke taken en bevoegdheden. Binnen de crisispraktijk is bekend dat daarnaast ook ad hoc wordt samengewerkt met andere externe, soms private, actoren. Het inzicht in hoe vaak en met wie precies wordt samengewerkt is echter beperkt. Eveneens bestaat onvoldoende kennis over hoe de samenwerking precies verloopt. In dit onderzoek wordt onderzocht in welke mate externe experts betrokken zijn in de crisisbesluitvorming en welke centrale processen bijdragen aan een effectieve inzet van experts. Op basis van de onderzoeksresultaten kunnen drie centrale processen worden onderscheiden: de reden van samenwerking, de wijze van kennisoverdracht en de omgang met verschillende belangen. Het onderzoek is uitgevoerd via een meta-analyse van evaluatierapporten van 60 crises die zich in Nederland hebben voorgedaan in de periode 2000-2013.